x. Wiktor Cathrein SI - Jak należy rozumieć dogmat - Poza Kościołem nie ma zbawienia.pdf - Apologetyka - dr_vanini

x. Wiktor Cathrein SI

Jak należy rozumieć dogmat „Poza Kościołem

nie ma zbawienia”?

Czyż więc pójdą na potępienie wszyscy, którzy w chwili zgonu nie są w

zewnętrznej łączności z Kościołem? Bynajmniej. Nawet dorosły, który dlatego

jest poza Kościołem, że go nie zna, może wewnętrznie do Kościoła należeć, jeśli

tylko serio chce spełnić wszystko, czego Bóg do osiągnięcia zbawienia wymaga;

a więc jeśli gotów jest wstąpić do Kościoła, byle tylko poznał, że on jest

prawdziwym. Bóg pragnie, by wszyscy ludzie byli zbawieni i dla zasług

Chrystusowych daje wszystkim, którzy przyszli do używania rozumu

dostateczne łaski. Chrystus, jak powiada św. Jan Apostoł, „oświeca każdego

człowieka na ten świat nadchodzącego” (J 1, 9). Kto z łaską wiernie

współdziała, ten nie zginie, poręcza to wola Boża, która pragnie zbawienia

wszystkich. To odnosi się do każdego człowieka, ale w szczególniejszy sposób

do tych, którzy mają wiarę chrześcijańską, chociażby przypadkiem nie byli

ochrzczeni. Temu bowiem kto żyje w dobrej wierze w swej religii, łatwiej jest

przy pomocy Bożej obudzić akt doskonałego żalu czy doskonałej miłości i w ten

sposób zdobyć sobie stan łaski poświęcającej i wejść na drogę do zbawienia

wiodącą.

Jeżeli zaś ktoś ma nie tylko wiarę chrześcijańską, lecz również jest

ważnie ochrzczony, choćby nawet w wyznaniu niekatolickim, jak długo nie

popełnia grzechów ciężkich, jest w stanie łaski poświęcającej, a nawet tedy, gdy

ją przez grzech utraci, mocą chrztu zawsze należy prawnie przynajmniej w jakiś

sposób do ciała Kościoła, jak to już przedtem nadmieniliśmy. Według św.

Pawła „w jednym Duchu my wszyscy w jedno ciało jesteśmy ochrzczeni” (I Kor.

12, 13) tzn. przez chrzest staliśmy się członkami Ciała Chrystusowego. Ciałem

zaś Chrystusa jest Kościół. W doskonalszym jeszcze znaczeniu są członkami

Kościoła ci, którzy nie tylko są ochrzczeni, lecz i zewnętrznie należą do jedności

Kościoła, poddają się pod jego kierownictwo, biorą udział w jego sakramentach

i innych środkach łaski. W najdoskonalszym znaczeniu wreszcie członkami

Kościoła są ci, którzy nie tylko zewnętrznie do łączności z Kościołem należą,

lecz także są ściśle związani z Chrystusem przez posiadanie łaski poświęcającej.

Są to członki żywe w Ciele Chrystusowym, które na wzór swej Głowy

chwalebnie zmartwychwstaną i na wieki żyć będą.

A jak nie wszyscy ci będą potępieni, którzy zewnętrznie do łączności z

Kościołem nie należą, tak również nie wszyscy będą zbawieni, którzy żyją w

Kościele. Sama przynależność do Kościoła nie wystarcza do zbawienia, chociaż

jest ona normalną do wiecznego szczęścia, przez Boga wyznaczoną, drogą.

Akatolicy zarzucają Kościołowi, że uważa siebie wyłącznie za Kościół

zbawienny;

jest

jednak

konieczna

konsekwencja

jego

Boskiego

posłannictwa. Chrystus założył jeden tylko Kościół, przez który chce prowadzić

ludzi do zbawienia, a tym Kościołem jest rzymsko-katolicki. I właśnie dlatego,

że ma on świadomość swego Boskiego posłannictwa i wie, że żadne inne

wyznanie chrześcijańskie tego posłannictwa nie posiada, musi się uważać za

jedynie uświęcający a wszelkim sektom tego odmawiać. W Anglii długi czas

broniono teorii o trzech równouprawnionych gałęziach jednego prawdziwego

Kościoła. Jeden prawdziwy Kościół, mówiono, ukształtował się na trojaki

sposób: jako orientalny (prawosławny), rzymski i anglikański, a wszystkie te

trzy społeczności są równouprawnione, jakby trzy siostry. Również i w

Niemczech mówiono o ewangelickim i katolickim Kościele, jako o „kościołach

bratnich”. Ale nie masz kościołów równouprawnionych i bratnich. Chrystus

założył jeden tylko Kościół, i ufundował go na skale Piotrowej. Wszelkie

społeczności religijne, które nie stoją na skale, nie należą do prawdziwego

Kościoła. Oderwane od ośrodka jedności, błąkają się po manowcach.

Tę naukę po wiele razy ogłosił Pius IX. W allokucji Singulari quadam z

4 grudnia 1854 r. powiedział:

Jest to prawda wiary, której silnie trzymać się należy, że poza Kościołem apostolskim,

rzymskim nikt zbawić się nie może, on bowiem jest jedyną arką zbawienia i kto do niego się nie

schroni, zatonie w potopie.

Tę samą naukę wygłosił Pius IX w Syllabusie , potępiając dwa (16 i 17)

następujące zdania: „*Przez praktykowanie jakiejkolwiek religii mogą ludzie

znaleźć drogę do wiecznego zbawienia i to wieczne zbawienie osiągnąć”.

„*Trzeba mieć co najmniej jak najlepszą nadzieję co do wiecznego zbawienia

tych wszystkich, którzy żyją poza prawdziwym Kościołem Jezusa Chrystusa”.

Jak zaś to rozumieć, wyjaśnia tenże papież w swym piśmie z 10 sierpnia

1863 r. do biskupów włoskich (Por. Denzinger, Enchiridion n. 1677). Naprzód

potępia on i w tem piśmie zapatrywanie , że wiekuiste życie mogą osiągnąć ci,

którzy żyją w oderwaniu od prawdziwej wiary i katolickiej jedności. Ale potem

dodaje:

Wiadomo nam i wam, że ci, co znajdują się w zupełnej nieświadomości co do naszej

najświętszej wiary, a przytem zachowując wiernie naturalne prawo moralne i jego przykazania

wyryte niejako w sercach wszystkich przez Boga, zawsze gotowi są Boga słuchać, przy pomocy

Bożego światła i dzielnej siły łaski mogą osiągnąć wiekuiste życie. Bóg bowiem, który przegląda

i bada najtajniejsze uczucia, myśli i usposobienia wszystkich, nie dopuści, w swej najwyższej

dobroci i miłosierdziu, by był skazany na męki wieczne ten, który żadnej dobrowolnej winy nie

ma na sumieniu.

Ponieważ Kościół jest zwyczajną drogą do nieba, a poza Kościołem

bardzo trudno osiągnąć zbawienie, Kościół nauczający, tj. papież w

odpowiedniej mierze i biskupi mają ścisły obowiązek sami, czy też przez swych

zastępców wedle sił swoich głosić i szerzyć Ewangelię. Kościół nauczający

został zobowiązany do tego nakazem Chrystusa Pana: „Idźcie i nauczajcie

wszystkie narody, głoście Ewangelię wszemu

stworzeniu,

uczcie

ich

zachowywać wszystko comwamkolwiek powiedział”. Albo: „Weźmiecie moc

Ducha Świętego, który przyjdzie na was i będziecie mi świadkami w Jeruzalem

i we wszystkiej żydowskiej ziemi i w Samarji i aż na kraj ziemi” (Dz Ap 1, 8).

„Bo jeśli Ewangelię będę opowiadał, nie mam chluby, bo mię potrzeba

przyciska, albowiem biada mnie, jeślibym Ewangelii nie przepowiadał” (1 Kor

9, 16).

To posłannictwo do głoszenia Ewangelii przeszło od Piotra i apostołów

na ich następców, papieży i biskupów. Na papieżu ciąży obowiązek głoszenia

Ewangelii po całym świecie, na poszczególnych biskupach, w powierzonych im

diecezjach.

Ale i prawo miłości również obowiązuje wszystkich członków Kościoła

do uczestnictwa w miarę sił, stosownie do stanu i okoliczności w głoszeniu

Ewangelii, przynajmniej przez wspomaganie tych, którzy wprost powołani są

od Boga do tego dzieła.

Przez blisko 2000 lat Kościół wspaniale wypełniał to zlecenie swego

Założyciela. Do głosicieli wiary katolickiej można zastosować te słowa

Psalmisty: „Idąc szli i płakali, rozsiewając nasiona swoje, ale wracając się

przyjdą z weselem, niosąc snopy swoje” (125, 6). Apostołowie podzielili świat

między siebie, wyruszyli na wszystkie strony, by głosić wszędzie Ewangelię, i

młodziutki posiew krwią swoją podlewać i użyźniać. Za nimi poszli niezliczeni

biskupi, kapłani, zakonnicy, i tak jest aż po dziś dzień. Tysiące i tysiące udają

się do dalekich krajów i tam w trudzie i znoju niosą światło Ewangelii i drogę

zbawienia wskazują tym, „co siedzą w cieniu śmierci”. A jak obfite towarzyszy

im błogosławieństwo Boże! Mimo ubóstwa głosicieli wiary, posiew jej wszędzie

bujnie powschodził. Ω

Fragment książki ks. Wiktora Cathreina SI pt. Katolik i Kościół katolicki ,

Kraków 1931, s. 126–130

x. Wiktor Cathrein SI - Jak należy rozumieć dogmat - Poza Kościołem nie ma zbawienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: