Lee Janice Y. K. - Nauczycielka muzyki.pdf - marzenka2100

Nauczycielka muzyki

JANICE Y. K. LEE

Moim rodzicom

CZĘŚĆ I

Maj 1952

Początek był przypadkowy. Mały króliczek z Herend po prostu

wpadł do torebki Claire. Stał na pianinie i kiedy Claire po

zakończonej lekcji zbierała nuty, niechcący go potrąciła. Figurka

sturlała się z ozdobnej papierowej serwetki (papierowa serwetka! Na

steinwayu!) i wpadła do jej dużej skórzanej torby. To, co się stało

potem, wprawiło w zakłopotanie nawet ją samą. Locket, która patrzyła

na klawiaturę, niczego nie zauważyła. No i Claire po prostu... wyszła.

Dopiero na dole, na ulicy, kiedy czekała na autobus, dotarło do niej,

co zrobiła. Ale było już za późno. Po przyjściu do domu ukryła

kosztowną porcelanową figurkę pod swetrami.

Przyjechali z mężem do Hongkongu dziewięć miesięcy temu.

Martin dostał pracę w Zarządzie Gospodarki Wodnej. Właśnie

Churchill skończył z racjonowaniem wody i sprawy zaczęły wracać

do normy, kiedy otrzymali wiadomość o delegowaniu Martina do

Hongkongu. Claire nigdy dotychczas nawet nie marzyła o wyjeździe z

Anglii.

Martin jako inżynier dostał stanowisko dyrektora budowy

zbiornika Tai Lam Cheung, który miał zapewnić rezerwę wody na

wypadek suszy nawiedzającej te tereny co kilka lat. Zaprojektowano

go na dwieście milionów metrów sześciennych pojemności. Claire nie

mogła sobie wyobrazić takiego ogromu wody, ale Martin powiedział,

że to i tak za mało jak na ludność Hongkongu i że z pewnością, gdy

tylko skończą budowę tego zbiornika, będą musieli wziąć się do

następnego.

- Przynajmniej będę miał pracę - dodał wesoło. Analizował

topografię wzgórz, tak żeby można było zbudować sieć kanałów na

czas deszczy. Claire wiedziała, że rząd brytyjski robił dla kolonii

bardzo wiele, poprawiając ludziom warunki życia, ale lokalne władze

rzadko to doceniały. Zanim wyjechali, matka ostrzegała ją przed

Chińczykami - mówiła, że to ludzie podstępni i pozbawieni

skrupułów, że nie zawahają się przed wykorzystaniem jej naiwności i

dobrej woli.

Podczas podróży zauważyła nasilającą się z dnia na dzień

wilgotność powietrza, większą niż zwykle. Morskie bryzy były

gwałtowniejsze, a wiązki promieni słonecznych - kiedy już przebiły

się przez chmury - grubsze. Gdy wreszcie w sierpniu P&O Canton

zawinął do portu w Hongkongu, poczuła się rzeczywiście jak w

tropikach: włosy miała całe w pierścionkach, twarz wiecznie wilgotną

i jakby tłustą, pod pachami i kolanami mokro. Kiedy wyszła z kabiny

na zewnątrz - zanim zdążyła znaleźć cień i się powachlować - upał

uderzył w nią z siłą ciosu.

Podczas trwającej miesiąc podróży było siedem postojów, ale po

kilku godzinach spędzonych w brudzie Algieru i Port Saidu Claire

zdecydowała się nie schodzić z pokładu statku, oszczędzając sobie

spotkań z kolejnymi przerażającymi ludźmi i zwyczajami. Nie

wyobrażała sobie nawet, że mogą istnieć podobne widoki. W Algierze

na przykład widziała, jak mężczyzna całował się z osłem, a ona nie

wiedziała, czy panujący wokół smród pochodził od jednego czy od

drugiego. Egipski suk z kolei przebił wszystko, co widziała

dotychczas, brakiem higieny: na przykład człowiek patroszący rybę

oblizywał nóż do czysta. Claire pytała, czy statek zaopatruje się w

żywność na rynkach lokalnych, ale odpowiedź była, mówiąc oględnie,

niesatysfakcjonująca. Jeden z jej wujów zmarł w Indiach na skutek

zatrucia i od tej pory Claire stała się bardzo ostrożna. Ograniczyła

więc jedzenie, poprzestając głównie na bulionie serwowanym późnym

rankiem na pokładzie słonecznym. Rozdawane codziennie menu było

dość monotonne: zawsze ta sama brukiew, kartofle, produkty, które

można było przechowywać w ładowni; mięso i sałatki - tylko przez

pierwsze kilka dni po wypłynięciu z portu. Martin zażywał ruchu,

spacerując co rano po pokładzie, do czego niestety nie udawało mu się

zachęcić Claire. Wolała siedzieć na leżaku w dużym kapeluszu z

rondem, owinięta w szorstki wełniany koc, z twarzą zasłoniętą przed

wszechobecnym słońcem.

Na statku wybuchł skandal. Pewna kobieta, jadąca do Hongkongu

na spotkanie z narzeczonym, spędziła o jedną noc za dużo na

skąpanym w świetle księżyca pokładzie z innym dżentelmenem, z

którym wysiadła na Filipinach, zostawiając dla niedoszłego

narzeczonego jedynie list. W miarę jak zbliżał się koniec rejsu, Liesel,

przyjaciółka, której wiarołomna kobieta ten list powierzyła, stawała

się coraz bardziej niespokojna. Mężczyźni żartowali, że powinna zająć

miejsce Sarah, ale Liesel nie chciała o tym słyszeć. Była poważną

młodą osobą i jechała do Hongkongu do swojej siostry i szwagra,

gdzie zamierzała edukować w dziedzinie sztuki Biedne Chińskie

Dziewczęta, o których Claire zawsze myślała w kategoriach dużych

liter.

Przed zejściem na ląd Claire wyciągnęła wszystkie cienkie

bawełniane sukienki i spódnice; nie miała wątpliwości, że w

najbliższym czasie nie będzie w stanie nosić nic innego. W porcie

powitał ich tłum z papierowymi chorągiewkami. Handlarze

wykrzykiwali głośno, usiłując sprzedać oczekującym na podróżnych

sok ze świeżych owoców, napoje z mleka sojowego i krzykliwe

kompozycje z kwiatów. Grupki imprezowiczów poodbijały już butelki

szampana i spełniały toasty za przyjazd swoich rodzin i przyjaciół.

- Otwieramy szampana zaraz, jak tylko zobaczymy statek na

horyzoncie - wyjaśniał swojej dziewczynie jakiś mężczyzna,

pomagając jej zejść na ląd. - Zabawa jest fantastyczna. Czekamy tu

już od kilku godzin.

Claire odprowadzała wzrokiem zdenerwowaną Liesel, która

właśnie schodziła po trapie, znikając w tłumie. Szli z Martinem tuż za

nią, stąpając po wilgotnym drewnianym mostku, a za nimi dwóch

skąpo odzianych chińskich chłopców, którzy pojawili się nie wiadomo

skąd, niosło ich bagaże.

Szkolny kolega Martina, John, który pracował w firmie

handlowej, u Dodwella, zobowiązał się odebrać ich w porcie.

Przyszedł w towarzystwie dwóch przyjaciół, oferując nowo

przybyłym napoje ze świeżo wyciśniętych owoców papai. Claire

udawała tylko, że popija, pomna przestróg matki na temat szerzącej

się w tej części świata cholery. Mężczyźni, John, Nigel i Leslie,

okazali się bardzo sympatycznymi kawalerami. Wyjaśnili, że każdy z

nich mieszka w bałaganie - a było tych bałaganów tyle, ile firm:

Bałagan Dodwella, Bałagan Jardine'a i tak dalej - i zapewnili, że

najlepsze imprezy urządza Dodwell.

Mężczyźni zawieźli ich do uznanego przez władze hotelu w Tsim

Sha Tsui, gdzie Chińczyk z długim warkoczem, w brudnym białym

fartuchu i z szokująco długimi paznokciami zaprowadził ich do

zarezerwowanego pokoju. Umówili się, że nazajutrz zjedzą razem

drugie śniadanie, po czym mężczyźni się pożegnali, a zmęczeni

podróżą Martin i Claire zostali sami, siedząc na łóżku i gapiąc się na

siebie. Nie znali się zbyt dobrze. Byli małżeństwem zaledwie od

czterech miesięcy.

Claire przyjęła oświadczyny Martina, by uciec od ponurego

domu, zgorzkniałej, czepiającej się wszystkiego matki, która z

wiekiem stawała się coraz gorsza, i nudnej pracy urzędniczki w firmie

Lee Janice Y. K. - Nauczycielka muzyki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: