Cartland Barbara - Tajemnicza przystań.pdf - marzenka2100

Barbara Cartland

Tajemnicza przystań

Secret harbour

Rozdział 1

ROK 1795

Grania wbiegła szybko po schodach, po czym zatrzymała

się nasłuchując. Dom pogrążony był w ciemnościach, ale nie

tylko tego się bała. Strachem napawały ją głosy dobiegające z

jadalni. Czuła, że atmosfera jest napięta i dzieje się tam coś

niedobrego. Jeszcze miesiąc temu tak bardzo się cieszyła z

powrotu do Grenady. Skakała z radości, że będzie w domu i

wszystko ułoży się jak dawniej. Zamiast do domu dotarła

tylko do zielonych wysp, które zawsze kojarzyły się jej ze

szmaragdami zanurzonymi w błękitnym morzu. Od początku

układało się źle. Gdy ojciec zapowiedział jej powrót do domu,

uwierzyła, że będzie szczęśliwa jak przed laty, bo była to

kiedyś jej czarodziejska wyspa, kraina szczęścia.

Zamieszkiwali ją nie tylko uśmiechnięci ludzie, lecz także

boginki i bogowie na górskich szczytach, a pośród drzew

muszkatołowych i palm kokosowych przemykały gnomy oraz

elfy.

- To takie ekscytujące wracać do Tajemniczej Przystani -

rzekła Grania do ojca, kiedy płynęli po wzburzonym

sztormem Atlantyku.

Wkrótce morze uspokoiło się i od gładkiej powierzchni

wody odbijały się promienie słońca, a marynarze wspinając

się na maszty śpiewali piosenki, które Grania pamiętała

jeszcze z dzieciństwa.

- Czy coś cię martwi, papo? - zapytała po chwili, gdy

ojciec nie odpowiedział.

Przyglądała mu się uważnie. Nie pił już tak dużo, jak na

początku podróży i choć od dawna prowadził rozwiązły tryb

życia, jak określała jej matka, nadal był bardzo przystojny.

- Chciałbym z tobą o czymś porozmawiać, Graniu - rzekł.

- O twojej przyszłości.

- O mojej przyszłości, papo? - zapytała. Ojciec milczał, a

ona poczuła nagły lęk. - O czym mówisz, papo? Moja

przyszłość jest z tobą. Chcę się tobą... opiekować tak jak

kiedyś mama. Jestem pewna... że nam będzie dobrze razem.

- Mam wobec ciebie zupełnie inne plany. Grania spojrzała

na ojca z niedowierzaniem.

W tej chwili podszedł do nich jeden z oficerów marynarki,

który chciał o czymś porozmawiać, i ojciec odszedł

korzystając z okazji, by nie kontynuować kłopotliwej

konwersacji. Tym, co zamierzał zrobić i co chciał powiedzieć,

martwiła się przez cały dzień. Później znów chciała z nim

porozmawiać, ale jedli kolację z kapitanem, a po kolacji ojciec

był tak pijany, że nie mógł sensownie mówić. To samo

powtórzyło się następnego dnia i znów następnego, aż do

chwili, gdy ze statku można już było dostrzec szczyty gór

Grenady. Wówczas udało jej się znaleźć ojca siedzącego

samotnie na pokładzie.

- Musisz mi powiedzieć, papo, jakie masz plany, zanim

dojedziemy do domu.

- Nie jedziemy prosto do domu - odrzekł lord Kilkerry.

- Nie jedziemy do domu?

- Nie. Zatrzymamy się dzień lub dwa u Rodericka

Maigrina.

- Dlaczego? - zapytała ostrym tonem.

- On bardzo chce cię zobaczyć, gorąco tego pragnie.

- Dlaczego? - powtórzyła Grania drżącym głosem.

- Masz osiemnaście lat. Czas, byś wyszła za mąż - rzekł

po chwili namysłu z wyraźnym zakłopotaniem.

- Czy sugerujesz... papo... że pan Maigrin chce... ożenić

się... ze mną? - zapytała z trudem łapiąc oddech.

To pytanie ledwo przeszło jej przez usta, tak wydawało się

niewiarygodne. Pamiętała Rodericka Maigrina. Był ich

sąsiadem, lecz matka nigdy go nie aprobowała i nie życzyła

sobie jego wizyt. Krępy, niechlujny, dużo pił, wyrażał się

wulgarnie. Grania nawet pamiętała podejrzenia o

okrucieństwo wobec nadzorców na jego plantacji. Był stary,

prawie w wieku ojca, i pomysł wydania jej za niego za mąż

wydawał się absurdalny. Gdyby nie była tak bardzo

przestraszona, śmiałaby się z tego.

- Maigrin to dobry człowiek - rzekł ojciec. - I bardzo

bogaty.

Później stwierdziła, że ojciec nie powiedział jej

wszystkiego. Roderick Maigrin był bogaty, a ojciec

potrzebował pieniędzy. Jak zwykle był bez grosza i musiał

korzystać ze szczodrości przyjaciół, by mieć za co pić.

Skłonności ojca do picia i hazardu oraz zaniedbywanie

plantacji doprowadziły jej matkę trzy lata temu do ucieczki.

- Jaką nadzieję możesz mieć, kochanie, na odpowiednią

edukację w takim miejscu - mówiła do córki. - Nie widujemy

nikogo oprócz rozwiązłych przyjaciół twego ojca,

namawiających go do picia, grania w karty i wydawania

naszych dochodów do ostatniego grosza.

- Ale tacie zawsze jest przykro, gdy się na niego

gniewasz, mamo - odpowiedziała Grania

Na moment spojrzenie matki złagodniało, lecz rzekła:

- Owszem, jest mu przykro i wybaczałam mu już wiele

razy. Teraz jednak muszę zatroszczyć się o ciebie. - Grania nie

zrozumiała, więc matka kontynuowała: - Jesteś bardzo ładna,

kochanie. Powinnaś więc mieć szansę, by tak jak ja spotykać

się z ludźmi na poziomie, chodzić na bale i przyjęcia

odpowiednie dla twojej pozycji społecznej.

Grania znowu nie zrozumiała, ponieważ na Grenadzie nie

urządzano przyjęć, chyba że rodzice spotykali się z

przyjaciółmi w St. George's lub Charlotte Town. A ona czuła

się szczęśliwa w ich rezydencji w Tajemniczej Przystani.

Lubiła bawić się z dziećmi niewolników, chociaż te w jej

wieku już musiały pracować.

Zanim pojęła, co się dzieje, matka nakazała służącej po

kryjomu spakować walizy i pewnego poranka, gdy ojciec

jeszcze spał po nocnych ekscesach, zabrała Granię i obie

uciekły z Tajemniczej Przystani. Pojechały do portu w St.

George's i od razu weszły na pokład wielkiego statku, który

prawie natychmiast odpłynął, zabierając je za morze, daleko

od wyspy, gdzie przez sześć lat miały swój dom.

Po przybyciu do Londynu matka ze wzruszeniem witała

się ze swoimi przyjaciółmi z dzieciństwa. Grania szybko

zrozumiała, jak wielką musiała mieć odwagę, gdy jako

osiemnastolatka poślubiła przystojnego lorda Kilkerry'ego i w

sześć lat później rozpoczęła nowe życie na egzotycznych

Wyspach Karaibskich.

- Twoja matka była prawdziwą pięknością - powiedziała

jej jedna z przyjaciółek matki. - Gdy opuściła Londyn,

czuliśmy się jak po stracie bezcennego klejnotu. Teraz

wróciła, by spędzić tu resztę dni. Jesteśmy bardzo szczęśliwi,

mogąc ją znów widzieć.

Jednak dość szybko nastąpiły zmiany. Dziadek umarł,

pozostali krewni mieszkali poza Londynem, a one nie miały

dość pieniędzy, by zostać przyjęte w najbliższym otoczeniu

księcia Walii. Hrabina Kilkerry pokłoniła się przed królem i

królową i przyrzekła sobie, że gdy tylko Grania osiągnie

pełnoletniość, przedstawi ją królewskiej parze.

- Tymczasem, kochanie, będziesz musiała ciężko

pracować, by nadrobić braki wykształcenia - zdecydowała

matka.

Grania została zapisana do renomowanej szkoły dla panien

i rzeczywiście ciężko pracowała, żeby zrobić przyjemność

matce, a poza tym zdobywanie wiedzy wydało jej się

naprawdę fascynującym zajęciem. Codziennie rano chodziła

Cartland Barbara - Tajemnicza przystań.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: