Rozdział 15.pdf

Rozdział 15

***

BELLA

Człowiek myśli, ze jak jest wykształcony i przeczytał nie wiadomo ile książek to od razu wie

wszystko o drugim człowieku. O jego słabościach, wadach i problemach. Ale to gówno

prawda. Psycholog – istota, która zerżarła wszystkie rozumy świata, tylko po to, żeby

uprzykrzyć Ci życie, które i tak z dnia na dzień staje się coraz bardziej bezsensowne i

bezwartościowe. Człowiek, który każdego dnia stara się ze mnie wycisnąć co takiego się

dzieje w moim życiu, że postępuje tak a nie inaczej. Niestety fakt, że nic do niego nie dociera

to inna bajka. Udaje wielkiego Hipokratesa, tylko po to, żeby ludzie brali go za istotę

inteligentną. Dla mnie jest czymś zupełnie przeciwstawnym, ale w końcu to tylko moje

zdanie. A kto by się z nim liczył. Na pewno nie facet, który nie był by w stanie pojąć jak

życie potrafi dać popalić. Od dwóch tygodni, a przynajmniej te dwa tygodnie jako tako

kojarzę, leże w tej przesłodzonej sali, pokoju czy jak to tam nazwać i nie wiem co się ze mną

dzieje. Widzę ludzi mijających mój pokój na korytarzu, ale jedyne co pamiętam sprzed

pobytu tutaj to urywki jakiś scen, które w żaden sposób nie chcą się ułożyć w jakiś spójny

obraz. Są raczej jak wycięte kadry filmu sensacyjnego, akcji czy jak dla mnie horroru. W

moim sercu czuje jedną wielką pustkę, tak samo jak w głowie. Ręce nie dają mi spokoju. A

ciało tęskni za delikatnym dotykiem. Tęsknie za nim. Chciałabym się do niego przytulić.

Dlaczego go tu nie ma? – ale to tylko retoryczne pytanie. kto by chciał takie cos jak ja. Mogę

tylko podziwiać idealnie wypielęgnowany ogród, grupkę ludzi, których udało się przekonać

do niklej resocjalizacji, ale ja nie mogę stąd wyjść. Pokój pełen poduszek, bez niczego.

Naprawdę biorą mnie za takiego czubka? Jestem aż tak niebezpieczna? Uchodzę tutaj za

wariatkę, która chce skończyć swoją mękę na ziemi. Czy to tak trudno zrozumieć?

Poczułam jak po mojej twarzy znów spadają pojedyncze krople łez. To moje ulubione zajęcie.

Płacz. Łzy strumyczkiem zaczęły spływać po moich policzkach, mocząc mi twarz i spadając

na workowatą czarną koszulkę, którą mam na sobie, pozostawiając mokrą plamę. Nie wiem

ile czasu tak siedziałam, nagle usłyszałam skrzypienie drzwi i zobaczyłam pielęgniarkę w

białym kitlu. W rękach trzymała srebrną tacę z lekami na uspokojenie. Dziwicie się skąd

wiem że to na uspokojenie. Za dużo czasu przed znalezieniem się tu je brałam. Co do

pielęgniarki była bardzo ładna, a jej ubiór dodawał jej tylko seksapilu. Z resztą o czym ja w

ogóle myślę. Ale co się dziwić Swan jesteś tylko czubkiem.

– Isabello? – z moich rozmyślań wyrwał mnie jej delikatny głos.

– Hym… ? – bardzo inteligenta odpowiedź. Grunt to utrzymać rozmowę, co nie?

– Przyniosłam leki i… i masz gościa. – na te słowa moja głowa momentalnie obróciła się w

jej kierunku, a na mojej twarzy pojawił się krzywy uśmiech. Tylko na takie było mnie stać.

Pierwsza myśl, jaka pojawiła się w mojej głowie to Jacob. Przyszedł. Zabierze mnie stąd, ale

w co ja wierzę… – Jeśli nie chcesz powiem jej, że nie chcesz wizyt. Ale prosiła o to

spotkanie. Ma na imię Alice. – w tym momencie mój świat znowu się posypał. Jestem jednak

głupia. Jak mogłam sobie robić nadzieję. Ale po co siostra Ed… (nie nie wymówię tego

imienia nawet w myślach) chce się ze mną spotkać?

– Iasbello? Wpuścić tą młodą damę? – mój brak reakcji uznała chyba za zgodę, bo odstawiła

tackę na stolik i wyszła z sali pozostawiając mnie na moment samą.

Po chwili wpatrywania się ślepo w okno usłyszałam delikatne kroki i słowa pielęgniarki:

– Tylko proszę nie za długo. Jest jeszcze bardzo słaba i bardzo szybko zamyka się w sobie.

Przyjmuję taką formę obrony od samego początku. Może rozmowa z tobą dobrze jej zrobi.

– Dobrze proszę Pani i dziękuję.– usłyszałam cichutki głosi Alice. Była bardzo przejęta i

chyba zdenerwowana. Z resztą nie dziwię się jej kto by się nie denerwował przed rozmową z

czubkiem.

Delikatne kroki na korytarzu i cichutkie pukania jakby do pokoju chciał się dostać koliberek a

nie dorosła kobieta. Nie zamierzałam odpowiedzieć. dla mnie ważniejsza była samotność, coś

co pomagało w jakiś sposób wytrzymać w tak chorym i odosobnionym miejscu jak szpital

psychiatryczny. Drzwi uchyliły się trochę, a za nimi wychyliła się mała główka z burza

niesfornych kruczoczarnych kosmyków.

– Mogę? – zapytała jakby się bała, że zaraz zrobię jej krzywdę bo na mnie spojrzała. Nie

odpowiedziałam, ale delikatnie kiwnęłam głową. Jej reakcja była natychmiastowa. W

drzwiach stanęła jej cała sylwetka ukazując w ten sposób delikatne i smukłe ciało. Można

powiedzieć, ze wręcz dziecięce. Miała na sobie czarną garsonkę, która dodawała jej

przynajmniej z 5 lat. Dzięki temu nie wyglądała jak dziecko, a ludzie mogli ją brać za osobę

poważna i bardzo odpowiedzialną.

– Hej Isabella. Ja… mam nadzieję, że mnie pamiętasz. Jestem siostrą Edwarda. – na sam

dźwięk tego imienia wzdrygnęłam się a przez moje ciało przeszedł dreszcz. Nie uszło to

uwadze małej Alice. – Przepraszam nie chciałam. To znaczy. wiesz ja nie chciałam cię tym

zdenerwować. Chodzi o to, ze przyjechałam tutaj aby powiedzieć ci o tym, że… – Jąkała się a

to u niej zły znak…

– Bella, ja chciałam Ci powiedzieć, że Edward i Jacob, oni…– dlaczego ona się tak jąka, co

się stało? Obróciłam się w jej stronę i bałam się, że chce powiedzieć coś złego coś co nie

mogło się stać…– Bells oni nie żyję.

Zemdlałam.

ALICE

–Bella, ja chciałam Ci powiedzieć, że Edward i Jacob, oni…– nie mogłam tego z siebie

wydusić, a ona spojrzała się na mnie już ze łzami w oczach jakby się miała za chwilę

rozpłakać. Muszę jej to powiedzieć.– Bells oni nie żyją

W tym momencie zauważyłam jak spada z okiennego parapetu, zdążyłam krzyknąć Siostro i

złapać ją dwadzieścia centymetrów od ziemi. Miałam nadzieję, że ta wiadomość jej do końca

nie zniszczy.

Siostra przyniosła jakieś rurki wraz z sanitariuszami ułożyli Bellę na łózku a ja mogłam się

tylko przyglądać jak jej kruche i zmarnowane ciało ląduje na szpitalnym łóżku w pokoju bez

klamek. To miejsce mnie przerażało, mnie! Może nie byłam zdrowa psychicznie, ale byłam

optymistką i takie ośrodki doprowadzały mnie do szału. Jak Carslie mógł ją tu wysłać. Ona

tego nie przeżyje.

– Chce pani tu zostać, panno Alice – spytała pielęgniarka – jeśli nie to proszę wyjść, ona teraz

będzie spać. Daliśmy jej środki nasenne i raczej szybko się nie obudzi. Dość długo tu

zostanie. Jak na tak młodą osobę nie wykazuję żadnych oznak chęci nawiązania współpracy,

więc widać chce się z nami użerać jak najdłużej.

– Jak pani może tak w ogóle myśleć, a co dopiero mówić! Nie zna pani ani krzty z życia tej

dziewczyny! Nie wie pani co ona przeszła! Nie wie pani dlaczego tu trafiła! Myśli pani że jej

jest łatwo siedzieć całymi dniami w pustym pomieszczaniu bez niczego bo uważacie ją za

psychopatkę, gdzie tak naprawdę ona potrzebuje drugiej osoby, kogoś kto da jej odrobinę

szczęścia! – wkurwiłam się, no co za stara lafirynda, co za tłuste babsko, no kurwa. Boże w

ogóle od kiedy ja przeklinam. Dzięki braciszku jedną rzeczą jaką po tobie odziedziczyłam to

przeklinanie.

– Panno Alice proszę wyjść, jak śmie pani mówić do mnie takim tonem?!

– A śmiem mówić takim tonem, zwolnienie z pani stanowiska też mogę pani załatwić jeśli nie

zmieni pani podejścia to tej pacjentki. – no nie ma jak szpanować kasą na prawo i lewo. – I

tak po za tym proszę mnie powiadomić kiedy się obudzi. Nocuję w Hotelu Preston na

obrzeżach Pheonix. Dowidzenia. – no i nie ma jak wielkie wyjścia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: